Up-date: De Hernia die Vera 2018 trof.....

 

Het was een koude donkere zondagochtend op 8 oktober 2018, toen ik met Saartje en Vera (beide ruim 4 jaar)

vertrok naar Mheer in Zuid Limburg, voor een mooie "dauwtrappen teckelwandeling" van de NTC.

Onze ander drie teckels bleven met het baasje thuis. Bo was net bevallen van vier pracht puppy’s. Amber was hoogzwanger en verwachte binnen 14 dagen haar eerste nestje. Puppy Daan was met 6 maanden nog te jong voor deze flinke wandeling.

Vanwege de vochtige kou, droegen Vera en Saartje hun jasje.  Na een wandeling van bijna 8 km kwamen we terug bij het restaurantje waar we vertrokken waren. Daar was nog een heerlijk ontbijt voor de wandelaars, nadat ik Vera en Saar verzorgd had lagen zij droog en warm in hun reisbench naast mijn stoel.

Wandelingen van 5 tot 8 km liepen we regelmatig met onze meiden.

Tijdens de wandeling dartelen Saartje en Vera heen en weer, stukken aan de lijn en waar mogelijk vrij. Tijdens de hele route had ik geen signalen bemerkt van mogelijke pijn bij Vera. Aangekomen in het restaurant, hebben beiden uitgerust in hun reis bench, na drinken en hun eten. Rond 12:00 u was ik weer thuis met Vera en Saartje, waarna beiden lekker op hun kussen in slaap vielen.

Rond een uur of vijf begon Vera wat te mank te lopen, een beetje stijf.  We bemerkten dat ze ook pijn had. Tijdens hun laatste “plas uitlaat” kon ze niet meer opstaan na t plassen. We hebben haar toen mee naar bed genomen en die nacht lag ze tegen me aan. Ik voelde dat ze pijn had. Die nacht kon ze om 03:00 u al niet meer haar achterpootjes gebruiken.

Maandag 9 oktober om 8:30 u waren we bij onze dierenarts, waar ze na onderzoek en echo, de diagnose Hernia kreeg. Vera werd opgenomen en aan een cortisone infuus gelegd. Maandagavond nog geen verbetering, die nacht moest ze nog bij de DA blijven.

Dinsdag 10 oktober belde onze DA, dat we met Vera naar de kliniek in Diepenbeek konden gaan. Daar verwachtte ze haar voor een CT scan.

Onze arme meid opgehaald bij de DA, haar staartje bewoog een heel klein beetje toe ze ons zag, wat was ze blij. In haar rechter voorpootje zat verband met de infuusnaald ( zo hoefde ze 2de prik niet meer te doen voor de narcose van de CT scan)

Wat hadden we verdriet om haar.

Bij de kliniek moesten we wachten in de wachtkamer, met Vera op schoot.  De chirurg aan een spoed operatie bezig en die kon nog zeker een uur duren, waardoor men het beter vond om Vera op te nemen, de chirurg zou de CT scan uitvoeren en ons dan meteen bellen over de uitslag.

Wij zijn vertrokken naar huis. Onderweg, we waren bijna thuis, belde de chirurg.

Hernia T13-L1 die zenuw afknelt en operatie was raadzaam om verdere schade aan haar zenuwen te voorkomen.

We hebben toestemming gegeven om te opereren. De chirurg zou nadat Vera wakker was van de operatie ons bellen. Helaas geen verbetering die dinsdagavond.

Woensdag even voor de middag telefoon van de chirurg: Ze vond geen vooruitgang bij Vera, waarna ze bij Vera nogmaals een CT Scan heeft uitgevoerd. Er zat nog een hernia T12-T13 als die verwijderd zou worden dan zou haar toestand waarschijnlijk verbeteren. Woensdagmiddag is Vera opnieuw geopereerd.

Donderdag helaas geen verbetering, en zo ging het elke dag. Ze kreeg daar intensieve fysiotherapie. Op maandag 15 okt zijn we Vera gaan bezoeken, we moesten haar zien. We troffen er een verlamd heel zielig hondje aan, dat we na een uurtje knuffelen, weer terug aan de verzorgende gaven. Onderweg naar huis besloten we har dinsdag naar huis te halen en thuis therapie te doen. We hebben een speciale bench voor haar gemaakt en op de slaapkamer de reis bench klaargezet. Waarna we dinsdag aan de kliniek doorgaven dat we Vera ‘s middags kwamen halen.

We kregen instructie hoe we oefeningen met haar moesten doen en hoe we haar blaas konden leegdrukken.  Met de oefeningen en medicijnen ging ons meisje mee naar huis. Die woensdag middag ging ze mee naar huis.

Vera was zo blij om thuis te zijn, haar droevige koppie klaarde helemaal op. Ook de anderen begroeten haar met gesnuffel en enthousiasme, we hielden haar op schoot om belasting van haar rug te voorkomen, tijdens de begroeting.

Vanuit haar veilige plekje bekeek ze de weken die volgde alle drukte om haar heen. Door de verlamming was ze de eerste weken incontinent, moesten we haar laxeren door de zware pijnstillers.

Ondertussen had wij contact gezocht met dr. Aharon waar we met Vera op 22 oktober terecht konden.

Dr. Aharon liet Vera “lopen” en deed een paar onderzoekjes. Ze nam de tijd om naar ons verhaal te luisteren. Ze kon nog niets met de rug van Vera doen, vanwege de operatie en het genezen van de wond. De wervels stonden mooi recht dat kon ze voelen. Absolute Bench rust en met tips voor tillen en verzorging gingen we naar huis.

De weken die volgde ging ze elke dag een klein stukje vooruit. Zelf plassen en poepen ging beter. Ze ging staan, als was t wankel. Zelf aan haar kopje krabben, al ging het nog heel ongecontroleerd.

We zijn ondertussen op zoek gegaan naar een rolstoel voor Vera.

Op 7 december hadden we een nieuwe afspraak bij dr. Aharon. Zij was enthousiast over de voortgang die Vera geboekt had. Dat gaf ons ook weer moed. De rolstoel hadden we meegenomen en laten zien aan dr. Aharon.  Zij vond de rolstoel geweldig.

Vera heeft de rolstoel een week of 6 uitgeprobeerd, maar het was helaas voor haar geen succes. Ze kan haar linker achterpoot goed gebruiken maar haar rechter achterpoot is zwakker. Waardoor ze scheef in de rolstoel ging hangen. De rolstoel is terug gebracht.

Thuis hebben we door het hele huis een rubberen noppenloper liggen waardoor Vera betere grip heeft met lopen. Anders glijden haar achterpootjes in een spreidstand op de tegels of parketvloer. Zo kan ze met de andere teckels mee lopen in huis, zelfs tot in de tuin. Als Vera loopt trekt haar rug scheef naar rechts, ze sleept met haar rechter achterpootje. Nu heeft Mariet voor Vera een korsetje gemaakt met baleinen dat haar rug recht houdt met lopen. Vera vond het corset in het begin maar niks. Maar tijdens de wandelingen draagt ze het, ze er beter mee lopen zonder haar rug te zwaar te belasten. Ze is er nu aan gewent en kwispelt als ze het corset ziet. Wandelen!

We zijn al heel blij dat Vera zelfstandig zich kan verplaatsen door het huis en tuin. Ze kan zelfstandig plassen en poepen. De toekomst zal uitwijzen hoe ver haar herstel zal vorderen.

Na 5 consulten bij dr. Aharon, zijn we op een punt met het herstel dat het niet heel veel verbeteren zal. 

Vera huppelt op haar manier mee tijdens de wandelingen in het veld, graaft naar muizen en gaat haar neus achterna op een wildspoor. Speelt met de puppy's, als er puppy's zijn, maar ook met de groten kan ze dollen. Ze geniet, is volijk, kan zelfstandig poepen en plassen en belangrijk!: heeft geen pijn.

Vera is gesteriliseerd, een nestje was voor haar uitgesloten. Ze had bovendien zo'n last van schijnzwangerschap dat we hiertoe besloten hebben.

Vera na de operatie krijgt ze therapie

Op weg naar Kliniek Sanimalia in Diepenbeek

December 2018, Vera met haar tijdelijke rolstoel

Januari 2019, tijdens het wandelen rust Vera uit in de draagtas

Vera met haar corset. In de witte tunnels zitten belijnen. Nu zitten er dubbele in. Is er verbetering, kan ik de belijnen verminderen, voor spieropbouw.

februari 2019, wandelen met de hele "ploeg", Vera loopt mee met haar corsetje.

Juni 2020, Vera wandelt zonder corset. Haar rechter achter pootje heeft minder kracht. Als ze moe is komt ze naar je toe, en geeft aan dat ze gedragen wil worden.

September 2020, onze mooie dappere Vera in het veld

Foto's van een jonge Vera 

Vera ( Vydeliene ) vom Altsiedlerhof  geboren 12 februari 2014 in Duitsland

Vera de eerste dag bij ons

Vera mee op stap. Als ze moe is kruipt ze lekker in haar tas.

Lynn met Vera.

Onze beauty: Vera.